als hij die strenge tijd nu maar verslapen kon, tot hij de meisjes weer met de bal kon zien spelen en de boer aan zijn veldarbeid ging! zoete zomer, waar blijft ge? zo lui te liggen en als in de ijzers geslagen, dat is alsof je een monnikspij aantrekt.het bittere gevoel van geen thuis te hebben heeft hij gekend, hij smacht er naar eindelik eens niet zijn brood bij vreemden te eten, maar nog eenmaal zijn voeten onder zijn eigen tafel te steken en als gastheer begroet te worden door zijn vrienden, en wanneer hij eindelik op latere leeftijd een stukje land heeft weten af te troggelen, kent zijn vreugde geen grenzen.»ich han min lehen, al die werlt, ich han min lehen en nu vreest hij geen vorst meer in zijn tenen!ook de aanvallen van doodsangst en walg van het leven kent walther als zo menig andere bohémien,wanneer hij »frau welt vaarwel zegt en de onvriendelike waard zijn groeten zendt en dat hij zijn schulden nu betaald heeft en zijn naam nu van het zwarte bord verdwijnen kan,»ik zou liever geld van een jood lenen dan _hem_ nog langer iets schuldig zijn; hij zegt niets vóór hij je plotseling de deur uitzet als men niet betalen kan.of wanneer hij,gelijk zo menig vagebond vroeger of later, b.v.villonin een ogenblik van weemoed al zijn roerende goederen vermaakt, voordat hij »fare moet, opdat er geen twist tussen zijn erfgenamen komeal zijn ongelukken aan zijn vijanden, zijn beslommeringen aan de leugenaars; aan de vrouwen schenkt hij zijn hele verlangende liefde!maar in den regel is het toch de vreugde die hij bezingt, de jeugd, de natuur en de liefde, zoals de vaganten dat deden.waar de »höfische lyriek liefst elegies het hoofd laat hangen, daar is walther de zanger van de vreugde.de ouden van dagen mogen hun leeftijd voelen, maar zij mogen de wereld niet ook oud maken; waarom hebben de jongeren hun jonge sterke lichaam als het niet is om de vreugde te kultiveren? is men jong en rijk op de koop toe, kan niemand u overwinnen en dan moest men in de lucht zweven van plezier.mij die arm is heeft vrouw fortuna toch meer opgewektheid gegeven dan den rijke.hij die beslommeringen heeft moest maar eens aan goede vrouwen denken en het schitterende jaargetijde, dan raakt hij zijn nachtmerrie wel kwijt.walther is dol op de natuur en leeft daar heel wat meer vóór en ìn, dan de echte hofzangers.hij bezingt het bontgekleurde tapijt der heide, wanneer die zich over haar winterzorg begint te schamen en bloost als zij het bos ziet groenen.maar meer nog houdt hij van het bos zelf en het allermeest van de vriendelike weiden en de velden, waar de grassprietjes in de spelende zonneschijn staan te lachen en de bloemen en de klaver met elkaar schijnen te wedijveren wie het hoogst op schiet.indien ik zulk een zalige dag als deze voorbij liet gaan, dan was ik wel gek,barst hij in overstromende lentevreugde uit.god zegene u allen en wenst gijlieden mij nu ook maar veel geluk!op een warme zomerdag zocht hij de schaduw onder een boom op een weide bij een beekjein zijn gedicht gebruikt hij bijna dezelfde woorden als een latijns vagantenlieden daar valt hij in slaap en droomt hoe hij over alle rijken der wereld heerst en hoe zijn ziel uit alle beslommeringen weggerukt wordt en ten hemel stijgt,tot een domme kraai hem tot de nuchtere werkelikheid terug roept.ook in zijn minneliederen bleef walther in verbinding met de speellieden en de dansliederen.offisieel was het zijn werk het hof te amuseren en daarvoor heeft hij zeer zeker de hofminneliederen van zijn leraar reinmar von hagenau nagedicht.hij voelt zulk een gedicht heel wat sterker dan de vroegere minnezangers als iets dat _besteld_ is en noemt het zijn taak in die toonaard en die geest te zingen zoals het _volk_ het wenst: »swie sî sint, sô wil ich sin,daz si niht verdrieze mîn.voor hem hoort het tot de hoofse omgangsmanieren om zich één met de mensen te voelen met wie men samen is, en hij is bang om uitgelachen te worden wanneer hij alleen vrolik is terwijl al de lui om hem heen bedroefd zijn.en zo zingt hij ter ere van de voorname vrouwen en maakt zich de heraut van hun schoonheid; maar hij doet het voor zangerloon al is het maar een vriendelike »gruoz en hij verklaart ronduit dat hij hun de rug toekeert indien zij dat niet voor hem over hebben en dan zullen zij ook gauw genoeg merken dat het met hun goede reputatie uit is.maar hij geeft de conventionele, de provençaalse dichters nageaapte vrouwendienst en de hele stijl die daarmeê in verband staat, toch heel spoedig op.in plaats van het »vrouwehet »domina, meesteres, der troubadoursgebruikt hij in een fraai gedicht: »wîp als de erenaam der vrouw,de natuurlike naam van het geslacht in plaats van de conventionele aanduiding van de stand en hij verheerlikt de »echtgenote in plaats van de »vriendin.mooi en natuurlik, zoals nog geen een dichter vóór hem, geeft walther uitdrukking aan zijn echt rechtstreeks plezier in de schoonheid der vrouw: schoner gezicht zelfs dan de pracht der zomerweide is hem de schone reine vrouw, wanneer zij in een nette dracht en fijne witte hoofdtooi ten feeste opgaat, in fiere houding en door haar maagden begeleid, maar nu en dan toch eens vriendelik omkijkend,een zonne tussen sterren.met het beeld der uiterlike schoonheid vermengt zich hier reeds de hoofse zedigheid en de innerlike schoonheid der ziel.maar nog innigeren in verzen die nog heden geschreven hadden kunnen zijnwordt de liefde der vrouw verheerlikt als de beste balsem voor het verlangend hart van de man.»zalig verlangen, haar heb ik gevonden,in mijn hart, daar keerde zij in,heel mijn gemoed heeft zij betoverd, gebonden, mij beroofd van bewustzijn en zinnooit meer kan ik van haar scheiden, door haar goedheid en haar gratie, en haar rode mondje dat zo zoetjes lacht.»maar, gaat walther verder door, »liefde is slechts liefde wanneer die door beiden gedeeld wordt, die moet het geluk van twee uitmaken; als die er eén ongelukkig maakt, dan heet die ten onrechte liefde,voor de sentimentele elegiese troubadour die zich in zijn eigen smachten verkneutert, voelt walter niets.»liefde is niet goed voor één alleen, daar moeten er twee voor zijn, en wel zo dat die de twee harten doordringt maar ook niet meer.en de vrouw en de man moeten hetzelfde in die liefde voelen: jubelt de man dat »het geluk dat een man ten deel kan vallen, werd het mijne, toen zij mij eerlik rechtuit verklaarde dat ik haar na aan het hart lag, even openlik erkent de vrouw dat zij in hem ook »wîbes heil gevonden heeft, het geluk dat voor de vrouw weggelegd is.voor beiden moet de liefde iets zijn wat ze in de goede zeden opvoedt: _hij_ komt tot haar en bidt haar er met »maze de schaaf bij hem over te laten gaan, maar nu verklaart zij bescheiden dat hij even goed aan haar heel wat op te voeden zal vinden; en dan vertelt _hij_ haar wat de man bij de vrouw verwacht: trouw en zedigheid, maar tegelijkertijd opgewektheid en beminnelikheid, en _zij_ hem wat de vrouw graag in de man ziet: vrolikheid, maar gelijkmatigheid van karakter en trouwe toewijding.en vrouwen die zo kunnen beminnen en ook zo bemind kunnen worden, die vindt men, volgens walther, alléén in duitsland: vele landen heb ik gezien, maar nooit nog vond mijn hart smaak in vreemde zede; duitse zedigheid gaat boven alles, van de elbe tot de rijn, en helemaal tot hongarije, daar vindt men de besten als ik tenminste iets van geestesgaven en lichaamsschoonheid af weet; hij die deugd en reine liefde zoekt, moet naar ons land komen.dikwels gaat walther ook van de conventionele »hohe minne der hogere kringen op »die niedere minne over en bezingt dan burgerdochters en boerenmeisjes in een fris gedichtje in de volkstoon.»herzeliebes frowelîn, zingt hij, »de mensen maken er aanmerking op dat ik mijn snaren zo laag stem, maar zij die zo spreken, hebben nooit liefgehad.zij die aardse goederen nastreven of schoonheid, voelen de ware liefde niet.de liefde maakt de vrouw haar schoonheid uit en laat ze maar praten, ik heb liever jou ring van glaspareltjes dan de gouden ring van een koningin.»neem deze krans, zeide hij in een heerlike droom die hij verleden had, tegen een »wôl getanen maget, en met blozende kaken en neergeslagen ogen nam zij die als een schuchter kind en »geschiedde er meer, dan bewaar ik dat in mijn heimelikheid.nooit was groter vreugde mijn, de bloemen daalden van de bomen over ons in het gras neder,toen het eilacy! dag werd en ik uit mijn droom ontwaakte.en nu loop ik alle meisjes sterk in de ogen te kijken of zij er ook bij is, van wie ik droomde.»wie weet of zij hier niet bij is, bij deze dans? wees zo goed, o schonen, uw hoed wat op te schuiven, ach! zag ik haar maar met haar krans!schelms en lief zingt ook het jonge meisje hoe zij en haar vriend zich onder de linde op de weide een plaatsje uitgezocht hebben.menigeen die daar voorbijkomt zal moeten lachen als hij ziet hoe het gras en de bloemen er uit zien! aan de rozen zal hij het kunnen zien waar mijn hoofd lag.als iemand wist dat hij bij mij gelegen had, zou ik mij dood schamen en wat hij met mij deed, dat hoeft niemand te weten behalve hij en ik en een klein vogeltje.tietewiet! dat zit hier niet ver vandaan! dat is artistiek verfijnde volkskunst.en zo staan ook walthers politieke »dienstgedichten duidelik in verband met de oude populaire dichtgenres der speellieden.van de heidense tijden af waren volksdichters gewoon geweest de een of andere gedachte uit te spreken in de scherpe, treffende kernachtige vorm van een korte strofe gekleed, die òf op een bepaalde gebeurtenis sloeg òf van meer algemeen satiriese of morele aard was en soms een zekere leerstelling door een »exempel illustreerde.in dergelijke »sprüche en »bîspeln geeft walther gewoonlik zijn politieke journalistiek ten beste en heft daardoor ook zijn schimpdichten en zijn bedelpoëzie boven die van het ogenblik tot de waardigheid van werkelik diepere dichtkunst op, een poësie soms satiries, filosoferend of moraliserend.in zijn korte kernachtige »zinnekens verstond hij de kunst de kern van de duitse nationale politiek bloot te leggen, die hij voorstond en om het »los van rome, de grondgedachte der hohenstaufen, in alle toonaarden te variëren, van energies pathos tot bloedige hoon en bittere komieken dat steeds weer in nieuwe beelden en vormen die zelfs de kunst van de beste »sirventes der troubadours overtreffen.men ziet dadelik dat hij hier uit zijn eigen volle nationale overtuiging spreekt.en in zijn meer algemene morele berijmde beschouwingen legde hij zijn gehele etiese levensbeschouwing bloot met als idealen twee deugden: »maze de deugd der ridderlike vormen en »staete, de voornaamste der oude germaanse deugden